Օրերս Գյումրու բնակիչը պատահաբար իմանում է, որ իր նկատմամբ կա հայտարարված հետախուզում, պարզելու նպատակով մտնում է ոստիկանության մոտակա բաժին։ Տեղում պարզվում է, որ առանց փաստական հիմքերի, ընդամենը օպերի կասկածանքով երկու տարի առաջ իրեն կասկածյալ են ճանաչել ինչ-որ քրեական գործով, զայրացած քաղաքացուն սկզբում հայոյում են, ապա ծեծում, կոտրում ծնոտը, հետո տեղափոխում Արթիկ ՔԿՀ...
Նույն ժամանակահատվածում ռուսներն իրենց դասալիքին են ձերբակալում և արևմտյան, պետականաքանդ իրավապաշտպանները գոռում են ՌԴ դասալիքի իրավունքների մասին, մոռանում, կամ անտեսում ՀՀ քաղաքացիների իրավունքները:
Ինչ խոսք կարևոր են երկու դեպքերն էլ, բայց առաջինի դեպքում չկա ձայն, ծպտուն, երկրորդի դեպքում` աղմուկ աղաղակ, այսինքն ներկա իշխանություններին և արևմուտքից իրենց կցված իրավապաշտպանների համար կարևորը ՌԴ քաղաքացին է, սակայն ուրիշի աչքի փուշը տեսնելուց առաջ, պետք էր տեսնել մեր պետության աչքի գերանը, եթե ՀՀ-ում երկրի կառավարիչը դատարանների մուտքեր է փակում, Սահմանադրություն ոտնատակ անում, Արցախից հրաժարվում, ամբողջապես անվտանգային համակարգն ավերում, քաղաքական հետապնդումներ իրականացնում, քաղբանտարկյալներով ՔԿՀ-ները լցնում, հետևաբար թե՛ ՌԴ, և թե՛ ցանկացած պետություն կարող է և կանի այն, ինչն իրեն պետք է:
Կարապետ ՊՈՂՈՍՅԱՆ